Paul Ambach aka Boogie Boy in je club krijgen vergt toch wat enige inspanning, al is het ietsje makkelijker nu want na het versassen van zijn agentschap 'Make It Happen' aan 'Live Nation' zal hij toch wel ietsje meer tijd hebben. De mannen van Goorblues hebben wel degelijk deze inspanning geleverd en Polle en Michel hebben deze Belgische icoon weten te strikken voor een concertje in hun gezellige club aan de Bredabaan te Gooreind en wanneer je niets beter te doen hebt op een luie zondag kan je best eens een kijkje gaan nemen in het danscafe 't Goor. Uiteraard heb je nog steeds de concurrentie van Luik-Bastenaken-luik op TV maar voor sommigen onder ons gaat cultuur nog steeds boven sport.

In het club gebeuren weten we stilaan dat hoe groot je inspanningen ook mogen zijn je soms toch wel teleurgesteld bent dat je diezelfde respons niet krijgt dan je had gewenst. Soms is het ook moeilijk te begrijpen wanneer je een optreden aankondigt iedereen laaiend enthousiast is maar je op dat moment moet blijven wachten op diezelfde ‘enthousiaste’ mensen. In de commerciële sector zeggen we steeds ‘geen sant in eigen land’ en kijken we positief naar onze volgende afspraak…en dat moet de organisatie van Goorblues dan ook maar doen…

Tegen mijn gewoonte in was ik een 10 tal minuutjes te laat op de afspraak maar mijn excuus  is dat wanneer je een 85km moet rijden op een zondagmiddag ook wel wat zondagrijders moet verteren en dat zijn er op het traject Scherpenheuvel – Geel toch wel wat eer je de autosnelweg op kan.

Boogie Boy was reeds van wal gestoken en op het podium stond nog een oude bekende… Als gitarist van dienst was Chris Van Nauw opgetrommeld, beter bekend als Little Chris moet hij zowat de enige ‘Entwerpse’ gitarist zijn waar je zowaar altijd kan op rekenen en die zonder moeite ook alles uit zijn snaren kan toveren. Verder deed Paul beroep op een rhythm sectie dat bestaat uit Toto Poznantec (drums) en Jacobo (bass).

Al bestaat het repertoire van Boogie Boy hoofdzakelijk uit Rhythm & Blues toch waren de heren gestart met de ‘real blues’ en brachten ze als opwarmers ‘Got My Mojo Working’ (Preston Foster) en Hoochie Coochie Man (Willie Dixon), twee nummers die inmens populair zijn geworden door toedoen van Muddy Waters. Mojo Working wordt doorgaans gebracht als afsluiter om de ambiance er nog een boost mee te geven maar Boogie Boy draaide het scenario om en probeerde zo de sfeer van in het begin er in te brengen.

Lang moesten we niet wachten vooraleer Paul zijn en onze geliefkoosde muziek ten gehore bracht en stak dan toch van wal met de gospel ‘Halleluja I Love Her So’ en met deze kraker waren we onmiddellijk vertrokken voor een Brother Ray en B.B. King Revival. Met swingers als ‘let The Good Times Roll’ en What’d I Say kwam de eerste set al vlug  aan haar einde.

Ideaal moment om aan wat ‘social talkin’’ te doen en zo leerden we o.a. Leen Taels kennen  die me wist te vertellen dat het toch zo moeilijk was door haar professionele bezigheden om tijdens de week naar concerten te gaan en wat tevreden bleek te zijn dat er op zondagmiddag in haar buurt toch de mogelijkheid bestaat om uit je luie zetel te komen om ‘de blues’ en aanverwanten live te kunnen aanschouwen en uit haar gesprek leerde ik toch dat ze een fanatieke bluesfan was en er zelfs reisjes naar de bakermat voor ondernam. ‘Little Chris’ pende me de namen van de rhythm sectie op en zeker die van de drummer is al moeilijk om blind te typen.

Na een pauze van een 20-tig tal minuutjes vertrokken de heren voor het tweede deel en werd er meteen wat meer Jazz en Blues ingestoken en kreeg BB King de voorkeur op Ray Charles. Met ‘Every Day I Have The Blues’ mocht Chris zijn ding komen doen en stak van wal met een prachtige gitaarsolo, maar zo kennen we hem eigenlijk wel. Boogie Boy vond het daarna tijd om wat te improviseren en begon aan een resum van intro’s  waarbij de opmerkelijkste wel die van ‘Für Elise’ was, maar omdat je het op een Rhythm en Blues optreden moeilijk bij Beethoven kan blijven houden kwamen we uiteindelijk ‘back on track’ met eentje van… u raad het al Ray Charles. Met deze ‘I Got A Woman’ kregen we …one more time, the band! Een solo van de bandleden kan best wel aangenaam zijn maar trop is teveel en teveel  is trop zou VDB zeggen.

Back to the blues met brother King en Boogie Boy stak van wal met ‘The Thrrrrrrrrrrrrrrrrill is Gone’, heel wat ‘thrillville’ in dit nummer en oppassen Paul dat je niet begint te vervelen. Onder het mooie ‘Unhain My Heart’ van Bobby Sharp maar op de plaat gezet door Ray Charles in ’61 kreeg BB sommigen van de aanwezigen toch aan het meezingen waarbij hij de mogelijkheid te baat nam om dit nummer een beetje teveel uit te rekken dan nodig was.

Voor ‘La Grande Finale’  riep Boogie Boy een extra muzikant op het podium en kon toetseman Hervé  zijn ding komen doen en dat werd een reprise van What’d I Say’ waardoor Boogie Boy zijn acrobatische toeren met de ‘mike’ kon tonen…..THE END